(نام لاتین: thrombosis deep vein)

شرح بیماری

ترومبوز ورید عمقی‌ عبارت‌ است‌ از بیماری‌ كه‌ طی‌ آن‌ یك‌ لخته‌ خون‌ كه‌ در یك‌ ورید تشكیل‌ می‌شود و ممكن‌ است‌ باعث‌ انسداد نسبی‌ یا كامل‌ جریان‌ خون‌ شود یا رها شده‌ و به‌ ریه‌ برود. این‌ حالت‌ متفاوت‌ از لخته‌های‌ موجود در وریدهای‌ سطحی‌ است‌ كه‌ در آن‌ به‌ ندرت‌ لخته‌ها رها می‌شوند. معمولاً ساق‌ یا پایین‌ شكم‌ را درگیر می‌كند ولی‌ گاهی‌ سایر وریدهای‌ بدن‌ را مبتلا می‌كند. در افراد بالای‌ 60 سال‌ شایع‌تر است‌.

گاهی‌ بدون‌ علامت‌

تورم‌ و درد در ناحیه‌ای‌ كه‌ توسط‌ ورید تخلیه‌ می‌شود (معمولاً مچ‌ پا، ساق‌ یا ران‌). تورم‌ در اندام‌ تحتانی‌ هر چیزی‌ در زیر لخته‌ را شامل‌ می‌شود و به‌ انگشتان‌ پا گسترش‌ می‌یابد.

حساسیت‌ به‌ لمس‌ و قرمزی‌ نواحی‌ آسیب‌دیده‌

ناراحتی‌ یا درد در راه‌ رفتن‌. ناراحتی‌ با استراحت‌ بهبود نمی‌یابد.

درد هنگام‌ بلندكردن‌ اندام‌ تحتانی‌ و خم‌ كردن‌ پا (گاهی‌ اوقات‌)

تب‌ (گاهی‌ اوقات‌)

افزایش‌ ضربان‌ قلب‌ (گاهی‌ اوقات‌)

تجمع‌ خون‌ در ورید كه‌ مكانیسم‌های‌ لخته‌كننده‌ خون‌ را بر می‌انگیزد. تجمع‌ ممكن‌ است‌ پس‌ از استراحت‌ طولانی‌ در بستر به‌ دنبال‌ جراحی‌ یا در اثر بیماری‌ ناتوان‌كننده‌ مثل‌ حمله‌ قلبی‌، سكته‌ مغزی‌ یا شكستگی‌ استخوان‌ رخ‌ دهد.

افراد بالای‌ 60 سال‌

چاقی‌

استفاده‌ از استروژن‌ موجود در قرص‌های‌ ضد بارداری‌ خوراكی‌ یا برای‌ جایگزینی‌ پس‌ از یائسگی‌. این‌ امر به‌ ویژه‌ در صورت‌ استفاده‌ از استروژن‌ همراه‌ با سیگار كشیدن‌ خطرناك‌ است‌.

جراحی‌، سانحه‌

بارداری‌

سرطان‌

اختلالاتی‌ چون‌ نارسایی‌ قلبی‌، سكته‌ مغزی‌ و پلی‌سیتمی‌ (افزایش‌ غلظت‌ خون‌)

در طول‌ بیماری‌ها از استراحت‌ طولانی‌ در بستر خودداری‌ كنید. پس‌ از هرگونه‌ اقدام‌ جراحی‌ یا در طی‌ هرگونه‌ بیماری‌ زمین‌گیركننده‌ هرچه‌ زودتر حركت‌دادن‌ اندام‌های‌ تحتانی‌ را شروع‌ كنید.

در مسافرت‌های‌ طولانی‌ یا اتومبیل‌ یا هواپیما، حداقل‌ هر 2-1 ساعت‌، پاهای‌ خود را حركت‌ دهید.

به‌ ویژه‌ در صورت‌ مصرف‌ استروژن‌، سیگار را ترك‌ كنید.

اگر بتوان‌ از آمبولی‌ ریوی‌ اجتناب‌ كرد، معمولاً با درمان‌ ضد انعقاد قابل‌علاج‌ می‌گردد.

آمبولی‌ ریه‌ كه‌ طی‌ آن‌ لخته‌ رها می‌شود و به‌ ریه‌ می‌رود. جریان‌ خون‌ ریه‌ مسدود شده‌، باعث‌ مرگ‌ بافت‌ ریه‌ آسیب‌ دیده‌ می‌گردد. تعداد قابل‌ ملاحظه‌ای‌ از بیماران‌ دچار آمبولی‌ ریه‌، به‌ خاطر بیماری‌ می‌میرند.

آزمون‌های‌ تشخیصی‌ می‌توانند شامل‌ ونوگرافی‌ (رادیوگرافی‌ وریدها)، سونوگرافی‌ و پلتیسموگرافی‌ (میزان‌ خونی‌ را كه‌ از اندام‌ عبور می‌كند، اندازه‌ می‌گیرد) باشند.

اگر لخته‌ها كوچك‌، محدود به‌ ساق‌ بوده‌ و بیمار توانایی‌ حركت‌ داشته‌ باشد، درمانی‌ لازم‌ نیست‌. لخته‌ها غالباً خود به‌ خود رها می‌شوند.

برای‌ اكثر بیماران‌ بستری‌ شدن‌ به‌ خاطر تزریق‌ ضد انعقادها و مشاهده‌ عوارض‌ لازم‌ است‌.

در بیماران‌ خاص‌، اقدام‌ جراحی‌ برای‌ كار گذاشتن‌ یك‌ دستگاه‌ غربال‌ («چتر») در ورید اجوف‌ تحتانی‌ (ورید اصلی‌ كه‌ به‌ ریه‌ها وارد می‌شود) برای‌ به‌ دام‌ انداختن‌ لخته‌ها قبل‌ از رسیدن‌ به‌ ریه‌ها

ضد انعقاد داخل‌ وریدی‌ برای‌ پیشگیری‌ از گسترش‌ لخته‌ها

ممكن‌ است‌ داروهای‌ حل‌كننده‌ لخته‌ تجویز شوند كه‌ به‌طور فعال‌، لخته‌ها را حل‌ می‌كنند.

برای‌ به‌ حداقل‌ رساندن‌ خطر آمبولی‌ ریه‌، آزمون‌های‌ خونی‌ برای‌ پایش‌ غلظت‌ ضد انعقاد، اجباری‌ است‌. ضد انعقادهای‌ خوراكی‌ ممكن‌ است‌ به‌ مدت‌ 6 ماه‌ یا بیشتر لازم‌ باشند.

استراحت‌ در بستر تا رفع‌ تمام‌ علایم‌ التهاب‌. در هنگام‌ استراحت‌، حركت‌ دادن‌ عضلات‌ پا، خم‌كردن‌ مچ‌ پا و تكان‌ دادن‌ انگشتان‌ پا را تبدیل‌ به‌ عادت‌ خود كنید.

از جوراب‌های‌ كشی‌ مناسب‌ یا بانداژهای‌ كشی‌ استفاده‌ كنید ولی‌ از بند جوراب‌ یا جوراب‌ كشباف‌ بلند استفاده‌ نكنید.

در هنگام‌ نشستن‌ به‌ مدت‌طولانی‌ پاها را بالاتر از باسن‌ قرار دهید.

پاها را از بستر بلند كنید.

رژیم‌ غذایی‌ خاصی‌ ندارد. درچه شرایطی باید به پزشك مراجعه نمود؟

اگر شما یا یكی‌ از اعضای‌ خانواده‌تان‌ علایم‌ ترومبوز ورید عمقی‌ را داشته‌ باشید.

اگر موارد زیر در طول‌ درمان‌ رخ‌ دهند: ـ خونریزی‌ غیرمنتظره‌ از هر مكان‌ ـ درد قفسه‌ سینه‌ ـ سرفه‌ خونی‌ ـ تنگی‌ نفس‌ ـ تداوم‌ یا افزایش‌ تورم‌ و درد علی‌رغم‌ درمان‌

اگر دچار علایم‌ جدید و غیر قابل‌ توجیه‌ شده‌اید. داروهای‌ مورد استفاده‌ در درمان‌ ممكن‌ است‌ عوارض‌ جانبی‌ تولید كنند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: